1. Umuman Xushxabar bilan bo‘lishmaslik. Xushxabarchilik bu injil xushxabari bilan bo‘lishish ekanligi sababli, xatolikka yo‘l qo‘yishning asosiy usuli bu xabarni umuman aytmaslikdir. Ba’zan ijtimoiy ishlar bilan shug‘ullanayotgan odamlar kambag‘allarga g‘amxo‘rlik qilish yoki mazlumlarga yordam berish orqali ular “so‘z ishlatmasdan xushxabar aytyapmiz”, deb o‘ylashlari mumkin. Aslida, ular xushxabar aytmayaptilar. Ular ehtimol, boshqalar uchun ajoyib mehr bilan va xolisona ishlarni amalga oshirayotgan bo‘lishlari mumkin, lekin xushxabarchilik boshqalarga Masih haqidagi xabarni aytish demakdir.
2. Xabarni buzib ko‘rsatish. Haqiqiy xushxabarchilik – xabarni butunligicha aytish (Hav 20:27), hatto unchalik yoqimli bo‘lmasada gunoh va Xudoning hukmi haqidagi haqiqatlarni aytishni bildiradi.
3. Buning o‘rniga yolg‘on xabarni o‘rgatish. Xushxabarni va’z qilyapman deb aytadigan ba’zi odamlar aslida buning aksini va’z qilayotgan bo‘ladilar va o‘zlari uchun ham, tinglovchilar uchun ham jiddiy oqibatlarga sababchi bo‘ladilar (Gal. 1:6-9, 2 But. 2:1-3).
4. Xushxabarni shunchaki bir fikr sifatida taqdim etish. Xushxabarni kimdir hech qanday oqibatlarsiz rad eta oladigan shaxsiy bir fikr sifatida taqdim etishi, xushxabarni buzib ko‘rsatish hisoblanadi. Xushxabarchilik odamlarni Xudoning qahridan xalos bo‘lish uchun o‘z gunohlaridan tavba qilishga va Masihga ishonishga da’vat etishni bildiradi. Xushxabar, shunchaki bir fikr emas balki, bizning xushxabarchiligimiz injil xushxabarining umumiy haqiqatiga va tegishli talablariga aniq bog‘lanishi kerak.
5. Birovning qaror qilishiga bosim o‘tkazish. Faqatgina Xudo imon bera oladi va tavbaga chaqira oladi. Agar biz odamlarni qaror qilishlariga bosim o‘tkazadigan bo‘lsak, ular biz xohlagandek qarorga kelishlari mumkin, lekin bu qaror abadiylikda hech qanday kuchga ega bo‘lmaydi. Bu birovni mana shu “qaror” orqali masihiy bo‘lganiga ishonishga ko‘r-ko‘rona olib kelishi mumkin, lekin, aslida, u o‘z gunohlaridan tavba qilmagan va Masihga ishonmagan ham.
6. Kichik narsalarga katta ahamiyat berish. Biz imonsizlarning savollariga tegishli ravishda javob berishni xohlashimiz va yomonlik muammosi haqida soatlab bahslashishimiz Masih haqidagi va’z bilan bir xil narsa emas. “Quyon izlari” sizni xoch haqidagi xabarni taqdim etishdan chalg‘itishiga yo‘l qo‘ymang.
7. Imonsizlarning savollari yoki qarshi fikrlarini qo‘pollik bilan kamsitish. Bu – ularni xafa qilish va tezda xushxabarchilik suhbatlariga yakun yasashning eng yaxshi yo‘li. Butrus imonsizlarning savollariga qanday javob berishimiz kerakligini quyidagicha yozadi: “…buni muloyimlik va hurmat bilan bajo qilinglar. Vijdoningiz toza bo‘lsin…” (1 But 3:15-16).

Ёмон хушхабарчилик амалларига баъзи мисоллар

1. Умуман Хушхабар билан бўлишмаслик. Хушхабарчилик бу инжил хушхабари билан бўлишиш эканлиги сабабли, хатоликка йўл қўйишнинг асосий усули бу хабарни умуман айтмасликдир. Баъзан ижтимоий ишлар билан шуғулланаётган одамлар камбағалларга ғамхўрлик қилиш ёки мазлумларга ёрдам бериш орқали улар “сўз ишлатмасдан хушхабар айтяпмиз”, деб ўйлашлари мумкин. Аслида, улар хушхабар айтмаяптилар. Улар эҳтимол, бошқалар учун ажойиб меҳр билан ва холисона ишларни амалга ошираётган бўлишлари мумкин, лекин хушхабарчилик бошқаларга Масиҳ ҳақидаги хабарни айтиш демакдир.
2. Хабарни бузиб кўрсатиш. Ҳақиқий хушхабарчилик – хабарни бутунлигича айтиш (Ҳав 20:27), ҳатто унчалик ёқимли бўлмасада гуноҳ ва Худонинг ҳукми ҳақидаги ҳақиқатларни айтишни билдиради.
3. Бунинг ўрнига ёлғон хабарни ўргатиш. Хушхабарни ваъз қиляпман деб айтадиган баъзи одамлар аслида бунинг аксини ваъз қилаётган бўладилар ва ўзлари учун ҳам, тингловчилар учун ҳам жиддий оқибатларга сабабчи бўладилар (Гал. 1:6-9, 2 Бут. 2:1-3).
4. Хушхабарни шунчаки бир фикр сифатида тақдим этиш. Хушхабарни кимдир ҳеч қандай оқибатларсиз рад эта оладиган шахсий бир фикр сифатида тақдим этиши, хушхабарни бузиб кўрсатиш ҳисобланади. Хушхабарчилик одамларни Худонинг қаҳридан халос бўлиш учун ўз гуноҳларидан тавба қилишга ва Масиҳга ишонишга даъват этишни билдиради. Хушхабар, шунчаки бир фикр эмас балки, бизнинг хушхабарчилигимиз инжил хушхабарининг умумий ҳақиқатига ва тегишли талабларига аниқ боғланиши керак.
5. Бировнинг қарор қилишига босим ўтказиш. Фақатгина Худо имон бера олади ва тавбага чақира олади. Агар биз одамларни қарор қилишларига босим ўтказадиган бўлсак, улар биз хоҳлагандек қарорга келишлари мумкин, лекин бу қарор абадийликда ҳеч қандай кучга эга бўлмайди. Бу бировни мана шу “қарор” орқали масиҳий бўлганига ишонишга кўр-кўрона олиб келиши мумкин, лекин, аслида, у ўз гуноҳларидан тавба қилмаган ва Масиҳга ишонмаган ҳам.
6. Кичик нарсаларга катта аҳамият бериш. Биз имонсизларнинг саволларига тегишли равишда жавоб беришни хоҳлашимиз ва ёмонлик муаммоси ҳақида соатлаб баҳслашишимиз Масиҳ ҳақидаги ваъз билан бир хил нарса эмас. “Қуён излари” сизни хоч ҳақидаги хабарни тақдим этишдан чалғитишига йўл қўйманг.
7. Имонсизларнинг саволлари ёки қарши фикрларини қўполлик билан камситиш. Бу – уларни хафа қилиш ва тезда хушхабарчилик суҳбатларига якун ясашнинг энг яхши йўли. Бутрус имонсизларнинг саволларига қандай жавоб беришимиз кераклигини қуйидагича ёзади: “…буни мулойимлик ва ҳурмат билан бажо қилинглар. Виждонингиз тоза бўлсин…” (1 Бут 3:15-16).